Ο μοναχικός λαθρεπιβάτης προσεύχεται μπροστά στο σταυρό του νότου

Rodrigo Y Gabriela – Ixtapa 

Ο λόγος που τον έφερε στον κόσμο ήταν το εφήμερο σμίξιμο ενός θεού με μιά πόρνη. Από παιδί είχε την τάση να’ ναι μαύρος, ίσως γιατί ο πατέρας του ήταν λευκός. Εκ γεννετής άθεος και φιλήδονος προσπερνούσε αμίλητος τους ναούς κι ακολουθούσε τα χνάρια των εταίρων της Κορίνθου. Εφυγε από τον τόπο του τη νύχτα που ο Ηρόστρατος πυρπολούσε τον Ναό της Εφέσου. Αποσκευές του μονάχα ο χρησμός του μαντείου και ένα δαμασκηνό μαχαίρι. Βλαστήμησε το θυσιαστήριο και βούτηξε στα παγωμένα νερά του Αχέροντα. Τρία μερόνυχτα κολύμπαγε για να γλυτώσει απο τις φλόγες του ναού και του πατέρα του την θεική κατάρα. Το ξημέρωμα της τέταρτης μέρας αντίκρυσε ένα εγγλέζικο μπρίκι που έπλεε στις ατάραχες θάλασσες της μνήμης του.

. “Μπες μέσα καταραμένε” έσκουξε η μάνα του με τη φωνή των χίλιων ναυαγών. Οι ναύτες που την άκουσαν τον αλυσσόδεσαν στο κάτεργο μαζί με ένα τσούρμο σπανιόλους που έψελναν ολημερίς κι ολονυχτίς τη λειτουργία των νεκρών. Εκεί μεγάλωσε ο μοναχικός λαθρεπιβάτης, σ’ έναν απόπατο φονιάδων και αγγέλων. Κάθε αυγή τον βάφτιζαν μες το κατράμι και κάθε νύχτα ξεχνούσαν τ’ ονομά του. Ηταν ο μπάσταρδος ημίθεος, του Προμηθέα το εγγόνι που γλύτωσε από τα όρνεα του σκότους. Εφτά φορές τον πούλησαν σε μαυριτάνικα παζάρια, εφτά φορές του κέντησαν το στήθος με φωτιά. Των λιμανιών οι πόρνες τραγούδαγαν τα βάσανά του πάνω στα λερωμένα τους σεντόνια και όλες δάκρυζαν στο στίχο που ιστορούσε πως μιά νύχτα ο μοναχικός λαθρεπιβάτης έκοψε το λαρύγγι του αφέντη του πέρα ως πέρα με ένα δαμασκηνό μαχαίρι. Οσα σκυλιά κι αν τρέξαν στο κατόπι του, όσο χρυσάφι κι αν μοίρασαν οι κόλακες κανένας γνωστικός πάνω στη γη δεν ξαναείδε τον γιό του θεού και της πουτάνας. Μονάχα οι τρελοί έλεγαν πως τον έβλεπαν να σεργιανάει στους δρόμους της Βεγγάζης τις νύχτες της θύελλας και της πανούκλας.

. Οι αφεντάδες έτρεμαν στον ύπνο τους κι οι πειρατές των θαλασσών του νότου ξόρκιζαν με νερωμένο ρούμι τ’ όνομά του. Του κάκου όμως οι εφιάλτες και οι σπονδές. Αυτός δεν γύρευε χρυσάφι μήτε διψούσε για αίμα. Κάτω απ’ τον ήλιο έκλαιγε και στο σκοτάδι περπατούσε. Φωνή δεν είχε και τους λυγμούς του τους αναστέναζαν οι γλάροι με μιά κραυγή που παγωνε το αίμα των ναυτικών. Περπατούσε πάνω από ναυάγια κι αποκοιμιόταν κάτω απ’ τον σβησμένο Κένταυρο. Διάβαζε το άλφα και το βήτα του αστερισμού μα δεν μπορούσε να συλλαβίσει το ζήτα της ζωής του. To αλάτι που φώλιαζε στο στόμα του έκαιγε τις λέξεις απο τη ρίζα κι αυτές μαραίνονταν. Φυλλοροούσε η σιωπή του πάνω απ’ τα κύματα καθώς το βλέμμα σάρωνε τον σκοτεινό ορίζοντα αναζητώντας το σημάδι του χρησμού που κουβαλούσε απο παιδί επάνω του σαν φυλαχτό.

. Τα χρόνια είχε πάψει πια να τα μετρά και μόνο τ’ αστέρια μέτραγε τις νύχτες. Τα μέτραγε και διάβαζε πάνω τους ευχές ερωτευμένων κι απελπισμένων. Διάβαζε ιστορίες ανθρώπων που βρίσκονταν χίλια μίλια μακρυά του μα ξαγρυπνούσαν πλάι του κάτω από τα ίδια αστέρια. Ετσι έμαθε ιστορίες και μυστικά που άλλος κανείς δεν ήξερε στην πλάση. Οποιος μπορούσε να διαβάσει τη σκέψη του μοναχικού λαθρεπιβάτη θα τον έλεγε σοφό και παντογνώστη. Μα τόσα χρόνια που περπάταγε στα πέλαγα, κανέναν δε συνάντησε της θάλασσας διαβάτη. Ετσι οι γνώσεις και τα μυστικά του κόσμου όλου ξεραίνονταν όταν δοκίμαζε να τα μοιραστεί με τα θαλασσοπούλια. Ηξερε πιά των αστεριών τη θέση και θα μπορούσε άνετα μια ρότα σταθερή να έχει χαραγμένη. Μα μία δύναμη ανεξέλεγκτη λοξοδρομούσε τα βήματά του πάνω απ’ τα κύματα και τον έσπρωχνε κατά το νότο. Εκεί, λοιπόν κάποια βραδιά ο μοναχικός λαθρεπιβάτης είδε τα πάντα στον ουρανό να ανατρέπονται. Αυτή η ουράνια τάξη που τόσα χρόνια τον συντρόφευε κινδύνευε πιά στα μάτια του να διαλυθεί. Τέσσερις φωτεινές κουκίδες ανάμεσα στο άλφα και το βήτα του κενταύρου φανερώθηκαν μπροστά στα μάτια του μπάσταρδου ημίθεου. Το φως τους τον τύφλωσε μέσα στη νύχτα και ξάφνου αυτός που ήξερε να περπατά πάνω στα κύματα βυθίσθηκε μες τα νερά του νότου.

Sara Tavares – Lisboa Kuya

~ από dirtyjazz στο 22 Μαΐου, 2007.