ο μοναχικος λαθρεπιβάτης και οι γυναίκες της ανύπαρκτης χώρας

Από μικρός δυσκολευόταν να λύσει το παζλ με τις λέξεις. Εκανε μονίμως κύκλους γύρω από τον εαυτό του. Επαναλάμβανε τις ώρες, τις μέρες και τα χρόνια. Αφηνε το χρόνο να κυλά κλειδωμένος σε ένα ανύπαρκτο δωμάτιο συντροφιά με τις λέξεις. Είχε μεγαλώσει για τα καλά πιά κι ακόμα δεν είχε καταφέρει να συναρμολογήσει τα κομμάτια της ζωής του. Στα 18 του μπαρκάρισε σε μιά ναυαγισμένη φρεγάτα με μοναδικό ναύλο τα αναλφάβητα όνειρά του. Ταξίδεψε τις δύο άκρες τις θάλασσας ώσπου το κύμα τον ξέβρασε μια μέρα μετανάστη στην ανύπαρκτη χώρα. Εκεί ο μοναχικός λαθρεπιβάτης που είχε γνωρίσει τα παλάτια και τα παζάρια των ανθρώπων κατάφερε να βρεί τη φωνή του μιλώντας μονάχα στις γυναίκες. Μιλούσε για τον εαυτό του σα να μιλούσε για κάποιον άλλο. Ηταν ένας ξένος που ήθελε να ταξιδέψει μέσα στο νού των γυναικών αυτού του παράξενου τόπου. Λαχταρούσε να ακούσει τους παλμούς και να μυρίσει το άρωμα της σκέψης τους. Επιανε το μηδέν στα χέρια του και έπλαθε ονόματα για τις γυναίκες τούτες. Τους χάριζε χαμόγελα και λιακάδες, τις έλουζε τα χίλια χρώματα της αυγής για να ξορκίσει το σκοτάδι των ματιών τους. Κι αυτές έπαιρναν τις λέξεις από το στόμα του και τις έβαζαν τη μιά δίπλα στην άλλη. Τις έκαναν τραγούδια και παραμύθια, τις έκαναν μαντήλια και τις τύλιγαν γύρω απ’ τον ανθισμένο τους λαιμό.

Ετσι κυλούσε ο χρόνος για τον μοναχικό λαθρεπιβάτη στην ανύπαρκτη χώρα. Συντροφιά με τις γυναίκες που μιλούσαν τα λόγια του, ρουφούσε ηδονικά όλους τους σπόρους της σκέψης του, όλους τους ατμούς του μυαλού του. Ακουγε τη φωνή του να βγαίνει από τα γυνακεία στόματα και καταλάβαινε επιτέλους αυτά που τόσα χρόνια μάταια πάσχιζε να πεί. Ηταν όμορφο να ακούει τις λέξεις του να δένουν αρμονικά η μιά με την άλλη και τις δεχόταν σαν την αλήθεια του κόσμου, δίχως να ψάχνει να βρεί  αν ήτανε πραγματικές  ή φτιαχτές. Ηταν οι αναμνήσεις των ταξιδιών του που γλιστρούσαν στα στόματα των γυναικών. Απολαύσεις της μνήμης του φευγαλέες και ζωηρές που ιστορούσαν το φόβο και τον έρωτα μαζί. Ο μοναχικός λαθρεπιβάτης θυμόταν και οι γυναίκες κένταγαν τις λέξεις πάνω στα μαντήλια τους που τα ανέμιζε ο σιμούν. Ιστορίες ανθρώπων που είχαν υπερασπιστεί γκρεμισμένους ναούς, ιστορίες θεών που είχαν πέσει θύματα των θαυμάτων τους και ιστορίες για καράβια που κληρονόμησαν οι ναύτες του Οδυσσέα ήταν τα κεντίδια των γυναικών της ανύπαρκτης χώρας.

Με τον καιρό ο μοναχικός λαθρεπιβάτης έμαθε τη γλώσσα των γυναικών της ανύπαρκτης χώρας. Ηταν η γλώσσα που μιλούσε ο Αρης στην Αφροδίτη, ήταν η γλώσσα που μιλούσαν στις αγορές της Δαμασκού και της Κόρδοβας, ήταν η γλώσσα των αμαρτωλών της Αλεξάνδρειας. Εμαθε κι αυτός τη γλώσσα των γυναικών και μπορούσε πια να ξεχωρίζει στα λόγια τους το φεγγάρι της Αμοργού από το φεγγάρι του Νείλου.

απεικονίζονται γυναίκες από το Μπουρούντι, την Κένυα, την Σομαλία και την Αιθιοπία

η συνέχεια στο μέλλον…

Ladysmith Black Mambazo – Elungelo

Υπενθύμιση της ημέρας : Να μην ξεχάσω να αφιερώσω τις φωτογραφίες στην περιέργεια του σεφ και του kaltsovrakou

~ από dirtyjazz στο 19 Μαΐου, 2007.