μιά στάση στο βόσπορο…
…όσο κρατάει ένας καφές τούρκικος
Burhan Öçal & Istanbul Oriental Ensemble – Roman Oyun Havası
άλλη μιά σφραγίδα στο διαβατήριο…άλλο ένα αυστηρό βλέμμα του Κεμάλ…ίσα για ένα τσιγάρο στο Τακσίμ…merhaba!
και μετά πάλι αντίο…γραμμή χαραγμένη πάνω στο χάρτη ως την Κασπία…
cheap and dirty jazz - дешевый и пакостный джаз 
το θυμήθηκα…
αυτό ήθελα να πω απο το πρωί
ξέχασα να κοιμηθώ
ξέχασα να αφήσω ένα σχόλιο στο προηγούμενο σνιφ-ποστ
μπορεί επίτηδες
περίεργη είναι η di-gi συγκίνηση
με ταξί μας – όχι μόνο di-gi
τώρα όμως που λες για Ανατολή
και θάλασσα Λευτέρη (παππού-παππού)
θα κάνω πως έχω έναν σνιφ όλο γι’ αυτόν,
θα κάνω πως τον θυμάμαι στο σπίτι μας στη Δροσιά,
να ακούει »Ραμπί Ραμπί» και να πίνει ρακή
και θα αφήσω για ξεκάρφωμα ένα τραγουδάκι δυτικό 😉
Καλό ταξίδι ντίρτι 😛 😀
θα χαρακτηρισθώ άσχετος αν ρωτήσω τη σημαίνει di-gi?
οσο για το βιντεάκι παπί όλα τα λεφτά είναι οι δύο ξεκούρντιστες που χορεύουν πίσω απο τον brian 🙂
χαχα ναιι θυμίζουν λίγο βαγγελη κιολασ
(σειληνιασμένο 😛 )
di-gi εμεις στη λιμνουπολη λεμε το digital
αδοκιμοσ οροσ παλι 😉
αδόκιμοι ή δοκιμασμένοι οι όροι σας δεκτοί αγαπητή aa-duck
φχαριστουμε!
κι εμεις που μασ τιματε με την κιτρινη παρουσία σασ 🙂
έχω πήξει στο σνιφ, πάω να φάω ολίγον κοτόπουλο, α πα πα πα
και σας παρακαλώ
στην περίπτωση που μπει ο μουργος να του πειτε πως απλώς μου αρέσει να του τραβάω την ουρά για να σκούζει, είναι cute!
😀
αυτά
see ya!
οταν γυρίσεις ντάκι θα δεις και την ιστορία ενός παππού λεφτέρ απο την πρίγκηπο…:)
Οταν βγαίνει από το σπίτι του στην Πρίγκιπο και περπατάει, είναι η αγαπημένη του συνήθεια, όλοι τον χαιρετούν και σπεύδουν να του σφίξουν το χέρι. Οχι και άδικα. Ο Λευτέρης Αντωνιάδης είναι ίσως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που ανέδειξε ποτέ η Τουρκία. Και είναι Ελληνας. Δεν το έκρυψε ποτέ. Εδωσε μάχη για να τον φωνάζουν Λευτέρ. Έγινε ο μοναδικός Χριστιανός που έπαιξε στην εθνική της γειτονικής χώρας και ο πρώτος παίκτης που συμπλήρωσε 50 γκολ με την φανέλα της. Και όλα αυτά με τον φορώντας τον σταυρό στο στήθος και αδιαφορώντας για τα όποια σχόλια.
Στην ένδοξη καριέρα του ο Λευτέρης μεγαλούργησε στην Φενέρμπαχτσε, αγωνίστηκε στην ιταλική Φιορεντίνα και την γαλλική Νις και στα 38 του χρόνια ήρθε στην ΑΕΚ χάρη στην… πονηριά του τότε προέδρου Κλεάνθη Μαρόπουλου. «Μία φορά, τον καιρό που έπαιζε στην ΑΕΚ ο Μαρόπουλος και ο Ξένος, κερδίσαμε 6-0 και εγώ έβαλα τα τέσσερα γκολ θυμάται ο Λευτέρ και προσθέτει: «Στο Σαρίφ έβαλα και τα δύο στο 2-0. Ο Μαρόπουλος ήταν καλός άνθρωπος και αγαπούσε πολύ την ΑΕΚ. Αλλά και τότε η ΑΕΚ δεν είχε λεφτά. Μου είχε πει ο Μαρόπουλος «έλα Λευτεράκι, βάλε εδώ μία υπογραφή να την έχω ως ενθύμιο, αφού μας βάζεις πολλά γκολ» και εγώ την έβαλα. Ούτε κοίταξα. Θυμάμαι μόνο πως ήταν σε ένα μπλε χαρτί. Τότε εγώ ήμουν προπονητής στο Αιγάλεω. Είχαμε βρει πολλά νέα παιδιά και δημιουργούσαμε ωραία ομάδα. Τη δεύτερη μέρα, δίνει μία είδηση ο Μαρόπουλος στην εφημερίδα και λέει: «να κάνει όνειρα ο Λευτέρης ότι θα παραμείνει στο Αιγάλεω. Έχει υπογράψει συμβόλαιο με την ΑΕΚ»! Η υπογραφή που είχα βάλει δεν ήταν για αυτόγραφο, αλλά για συμβόλαιο».
Το πέρασμά του από την ΑΕΚ ήταν σύντομο. Επαιξε στον δικέφαλο μόλις πέντε παιχνίδια, αλλά πρόλαβε να ξεχωρίσει και να διακρίνει ποιοι κιτρινόμαυροι μπορούν να διαπρέψουν. «Θυμάμαι τότε ότι υπήρχε ένας Πόντιος, που ήταν μέσα αριστερά και είχε καλό άλμα. Παπαϊωάννου τον έλεγαν. Ηταν καλός ποδοσφαιριστής με δυνατά πόδια και καλό σουτ. Τον έβλεπες στα άλματά του τα οποία ήταν πολύ ψηλά. Και ο Νεστορίδης σέντερ φορ. Αυτοί έπαιζαν το 1-2».
Ο Λευτέρης έφυγε γρήγορα από την ΑΕΚ, αλλά δεν τερμάτισε την καριέρα του παρότι βάδιζε στα 39. Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο και την Φενέρμπαχτσε τον έκανε να παίζει μέχρι τα 46 του. «Είχα αποφασίσει να μην παίξω στα 46, αλλά κάτι φίλοι δημοσιογράφοι μου είπαν τότε ότι έπρεπε να βοηθήσω την Φενέρμπαχτσε, επειδή είχε πολλούς τιμωρημένους και τραυματίες. Έπαιξα σε δύο παιχνίδια και σκόραρα ισάριθμες φορές. Μετά όμως, βάσει προγράμματος παίζαμε στη Σμύρνη και έπρεπε να πάμε εκεί αεροπορικώς. Εγώ, όμως, φοβόμουν τα αεροπλάνα και δεν πήγα. Και έτσι σταμάτησα».
Πριν σταματήσει, πάντως, πρόλαβε να αντιμετωπίσει και πάλι την ΑΕΚ. «Θυμάμαι είχα έρθει ως παίκτης της Φενέρμπαχτσε στην Νέα Φιλαδέλφεια και παίξαμε φιλικό με την ΑΕΚ. Τότε ήμουν πολύ μεγάλος, 46 ετών. Χάσαμε. Έχασα και ένα πέναλτι. Στην καριέρα μου με τη Φενέρμπαχτσε, σε διάστημα 20 ετών έχασα τρία πέναλτι. Ένα στο Μπεσίκτας, ένα σε ευρωπαϊκή αναμέτρηση και ένα στην ΑΕΚ. Στην ΑΕΚ, όμως, ήξεραν τα δικά μου κόλπα. Ο Σεραφείδης ήταν συμπαίκτης μου και γνώριζε πώς εκτελούσα τα πέναλτι».
Αρκετά χρόνια μετά την στιγμή που κρέμασε τα παπούτσια, ο Λευτέρης παραμένει ένα θυμάται με νοσταλγία τις εμπειρίες του σαν ποδοσφαιριστής. «Μου άρεσε να σκοράρω και ήμουν ο πρώτος που έφτασα τα 50 γκολ με την εθνική Τουρκίας. Έπαιζα με το 10 στην πλάτη. Στην Φιορεντίνα αγωνιζόμουν έξω δεξιά και στην Νις έξω αριστερά. Όπου μου έλεγαν οι προπονητές μου, έπαιζα. Τι να κάνω. Όπου κι αν πήγα ήταν καλά. Η Φλωρεντία, για παράδειγμα είναι πολύ όμορφη πόλη, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται μία τεράστια εκκλησία. Καταπληκτική είναι και η Νίκαια». Η Αθήνα, βέβαια, έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του. «Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις Έρχομαι κάθε χρόνο στην Αθήνα και μένω για ένα-δύο μήνες».
Το υπόλοιπο διάστημα του χρόνου βρίσκεται στο σπίτι του στη νήσο Πρίγκιπο. Σε δρόμο που έχει το όνομά του. «Λευτέρ Φενέρμπαχτσε Σοκάκι». Αλλωστε, στην Τουρκία ο Λευτέρης είναι μύθος και παίκτες όπως ο Χακάν Σουκούρ τον επισκέπτονται για να τους συμβουλεύσει. «Ξέρω ότι με αγαπάει. Έχει έρθει στο παρελθόν, όταν θέλει να πάρει την άποψή μου για σημαντικό επαγγελματικό του θέμα. Μου έχει στείλει δώρο μία φανέλα της Γαλατάσαραϊ, με το όνομά του, την οποία έδωσα στον εγγονό μου. Δεν την έχει φορέσει, όμως, ποτέ, καθώς είναι φίλαθλος της Φενέρμπαχτσε».
ΠΗΓΗ: http://www.aekfc.gr
:’)
α πα πα πα!
και δικος μου ηταν ΑΕΚ…
τα βλέπεις γενίτσαρο παπί???
Toν Νεστορίδη τον γνώρισα στην κηδεία του πατέρα μου.
Μου φαίνεται πως σας έχω πει πως ο πατέρας μου υπήρξε ποδοσφαιριστής στην ΑΕΚ
Κι η δική του καταγωγή από κεινα τα μερη ήταν.
Αντε βρε ντέρτι, με στεναχώρησες απογευμα Σαββατου..
δεν το θελα μαριλενα μου
το αεκ δεν ειναι στεναχώρια ούτε και η Πόλη
εεεε θυμήθηκα τον πατέρα μου, γι’ αυτό.
Μια ζωή στον αθλητισμό.
Αθλητισμος και πολιτική.
Και τι κατάφερε; Να πεθάνει στα 68 του.
Τέλος παντων, μη σας μαυρίζω κι εσάς..
εμεις ετσι κι αλλιως το μισό μας μαύρο το έχουμε και το άλλο μισό κίτρινο…και αν θες μαριλενα στειλε μου ένα mail με το ονομα του μπαμπα σου
Που να σου στείλω μειλ; Δε βλέπω τίποτα εδω. Εκτος κι αν προκειται για μεγαλη στραβομαρα που πιθανότατα να έχω 🙂
enasallos@gmail.com
ερχεται
ok μαριλενα
thanx