ο μοναχικός λαθρεπιβάτης κάτω απο το δέντρο της πλήξης

Ηταν η μέρα που ξημέρωνε ο αιώνας της πλήξης. Τα νέα που έφταναν από παντού στην πόλη μιλούσαν για τους κέρινους προφήτες που έρχονταν μανιασμένοι από τις πύλες του Ηρακλή. Οι αγγελιοφόροι των θεών έπιναν το αίμα των διψασμένων αλόγων τους και οι αρχόντοι έβαζαν φωτιές στα παλάτια τους. Η φήμη πως ο έρωτας και ο πόθος βρέθηκαν κρεμασμένοι από ένα δέντρο του νότου ταξίδευε πιό γρήγορα κι από τον άνεμο. Οταν η είδηση έφτασε ως εδώ, τα θεμέλια των ναών ράγισαν και οι ιέρειες βιάζονταν να ξοδέψουν τη σάρκα τους πριν φτάσει για πάντα η «άλλη» αυγή. Οι ποιητές τυλίχτηκαν τους μανδύες των συλλογισμών και κίνησαν για το μακρινό ακροσύνορο της θλίψης. Οι μοίρες κι οι ελπίδες τσαλαπατήθηκαν από το τρομαγμένο πλήθος που έτρεχε ουρλιάζοντας προς τα χείλη των βράχων, ενώ πολεμόχαροι άνεμοι σάρωναν τα φθαρμένα απομεινάρια της ζωής στην άδεια πόλη.

Οταν το θλιβερό αύριο πέρασε τα τείχη της πολιτείας ένιωσε τα ρουθούνια του να γεμίζουν με μυρωδιές νεκρών οραμάτων. Ξοπίσω από το αύριο ακολουθούσαν οι κέρινοι προφήτες που έρχονταν για να χτίσουν τους θρόνους τους πάνω στις στάχτες του κυνηγημένου αιώνα. Μονάχα ακρωτηριασμένα αγάλματα τους υποδέχτηκαν στην πόλη και κάποιες αμαρτίες παλιές που σέρνονταν σα φίδια στους έρημους δρόμους. Η κραυγή τους θυμού τους που γκρέμισε τ’ αστέρια ακούστηκε ως τον κήπο της σιωπής. Εκεί που ονειρευόταν ο μοναχικός λαθρεπιβάτης ξαπλωμένος κάτω από το δέντρο της πλήξης. Οι κέρινοι προφήτες τον είδαν να σαλεύει και όρθωσαν απειλητικά το ανάστημά τους πάνω απ’ τον ίσκιο του.

«Τί κάνεις εδώ» τον ρώτησαν κι αυτός αντί γι’ απάντηση σκάλισε με το δάχτυλό του μιά λέξη πάνω στη στάχτη…ΒΑΡΙΕΜΑΙ

~ από dirtyjazz στο 24 Μαΐου, 2007.