Αγαπημένο μου ημερολόγιο – мой дорогой дневник

 Ornette Coleman Double Quartet – Free Jazz [1961]

download

Στιγμές από το προσωπικό μου ημερολόγιο…

Το όνομά του είναι Μόνο. Πυγμαίος, που ζεί σε κάποιο δάσος της Κεντρικής Αφρικανικής Δημοκρατίας. Μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν είχε δεί ποτέ στην ζωή του λευκό άνθρωπο. Η μοιραία αυτή συνάντηση έγινε πριν απο τέσσερα χρόνια. Ηταν η μέρα που μιά εταιρεία ξυλείας με τους υλοτόμους της έφτασε λίγα μόλις χιλιόμετρα από τον οικισμό των πυγμαίων και του Μόνο. Ο θόρυβος από τα βενζινοπρίονα κέντρισε την περιέργεια των ιθαγενών που θέλησαν να ανακαλύψουν την πηγή του μυστηρίου. Η ταχύτητα των όσων ακολούθησαν ήταν κινηματογραφική. Μετά από τέσσερα χρόνια οι πυγμαίοι, ξεπερνώντας κάθε μορφής πολιτισμικά σοκ, και φύση καλοκάγαθοι αποτελούν σήμερα ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια των υλοτόμων. Εναντι μιάς χούφτας τσιγάρων ο Μόνο θεωρείται ο καλύτερος ανιχνευτής πολύτιμων δέντρων στο δάσος. Κάθε πρωί ενσωματώνεται με το συνεργείο των υλοτόμων και χρησιμοποιώντας το αρχέγονο ένστικτο του δάσους ανακαλύπτει και υποδυκνύει αιωνόβια δέντρα αξίας εκατοντάδων χιλιάδων δολλαρίων. Αυτή τη δουλειά του έμαθαν οι λευκοί του «φίλοι», αυτό κάνει κάθε μέρα ο Μόνο και όχι βέβαια για να ζήσει αλλά απλώς για να ικανοποιήσει μία συνήθεια όπως το κάπνισμα. Ετσι κι αλλιώς η έννοια των χρημάτων είναι εντελώς άγνωστη τόσο στον Μόνο όσο και στα υπόλοιπα μέλη της φυλής που εξακολουθούν να ζούν σε έναν μικρόκοσμο ανταλλακτικών συναλλαγών. Αυτό που έμαθε είναι να υπολογίζει την αξία ορισμένων αγαθών σε αριθμό τσιγάρων. Αυτό που δεν του έμαθε κανείς είναι πως η αξία του δέντρου μπροστά από το οποίο τον φωτογράφισα ισοδυναμεί με τόσα τσιγάρα που αν τα βάλει το ένα δίπλα στο άλλο θα φτάσει ως το γειτονικό Καμερούν. Οταν μάλιστα του το είπα ήταν σαν να τον χτύπησε κεραυνός και στη συνέχεια έφυγε τρέχοντας προς το δάσος.

Η ιστορία στην αφρική εξακολουθεί να επαναλαμβάνεται κάθε μέρα εδώ και αιώνες ίδια κι απαράλλαχτη.

~ από dirtyjazz στο 27 Απριλίου, 2007.